COLUMN Wat leert de dag van vandaag ons

Wij, Nevb-ers, willen graag met onze opdrachtgevers in de actualiteit staan. Of onze opdrachtgever dit wenst is eigenlijk niet eens een vraag die ons bezig houdt. Wij zijn er van overtuigd. Terecht of niet is nog niet eens zo spannend.

Wat is eigenlijk in de actualiteit staan? Voor mijzelf omschrijf ik het als volgt. Gisteren is klaar en vandaag heeft mijn aandacht. De nabije toekomst krijgt ook ruim de tijd. Of mijn opdrachtgever hier op zit te wachten hangt af van de manier waarop ik dit aanpak.

Dit proberen wij concreet al vanaf het jaar 2008 en de voortgang die wij boeken is niet spectaculair te noemen. Veel wordt natuurlijk bepaald door hoe je er tegenaan kijkt. Maar nog steeds hebben wij een fiscale uitstelregeling nodig en veel jaarrekeningen zijn nog niet af in maart. De hand in eigen boezem steken is het beste wat je als eerste moet doen. Het is geen kwestie van sneller werken of slimmer de zaken aanpakken. De complexiteit is groter. Als wij in september of oktober voorbereidende werkzaamheden willen uitvoeren voor de lopende jaarrekening dan is het niet voor het eerst dat er vragende en enigszins afwijzende geluiden uit de hoek van de opdrachtgever komen. Waarom nu al? Wordt het dan duurder? Moet ik het braafste jongetje zijn? Uitvragende partijen zoals de banken en de belastingdienst vertonen soortgelijk gedrag. De realisatie van het in de actualiteit gaan samenwerken vergt een inspanning van meerdere partijen. Dan komt de belangenafweging om de hoek kijken.

Een recent voorbeeld en leermoment. Ik word uitgenodigd om bij een informatieavond over de huisvesting van statushouders aanwezig te zijn. Niet uit hoofde van mijn beroep, maar vanuit een andere maatschappelijke functie. In dit geval is B&W van een gemeente van plan om starterswoningen te plaatsen in een wijk. Die starterswoningen moeten snel gerealiseerd worden aangezien er een verplichting tot huisvesting van zogenoemde statushouders is. Dat zijn asielzoekers die de status hebben met uitzicht op een permanent verblijf in Nederland. Daar hebben wij er nu meer van dan een paar jaar geleden. De informatieavond was besloten en bedoeld voor betrokkenen. Het ontspoorde volledig. Buitengewoon triest want op individuele basis was vrijwel iedereen voorstander van het huisvesten van statushouders. Waarom gaat het proces dan toch zo moeilijk. Komt het omdat de gemeente vasthoudt aan bestaande regelgeving die onder de omstandigheden van acute nood tegenwerkt? Komt het omdat bewoners vóór zijn, maar not in my backyard? Komt het omdat maatschappelijke organisaties zo goed denken te weten hoe anderen het moeten doen? Ik herken hier veel in van mijn dagelijkse professionele praktijk. Dan leert zo’n huisvestingsvraagstuk mij dat de Nevb-ers niet de enigen zijn die worstelen met noodzakelijke veranderingen.

“Je gaat het pas zien als je het door hebt”

Martin Noordzij